Encyklopedja Kościelna/Astarte

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Tytuł Encyklopedja Kościelna (tom I)
Redaktor Michał Nowodworski
Data wyd. 1873
Druk Czerwiński i Spółka
Miejsce wyd. Warszawa
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Astarte, v. Astaroth, hebr. Aszthoreth, bóstwo ludów wschodnich, czczone mianowicie przez Sydończyków (3 Kr. 11, 5) i w ogóle Filistynów (Fenicjan, 1 Kr. 31, 10); ztąd znajdujemy je i u Kartagińczyków, jako pochodzących z Fenicji (S. Aug. Quaest. in Jud. 16). Izraelici często hołdowali temu bóstwu (III Kr. 11, 5. 33. IV Kr. 23, 4. Mich 5, 13). Na pomnikach assyryjskich nazywa się ono Istar (rodz. męzki), z przydomkiem Bilith (rodz. żeń., władczyni), jako bogini wojny (Schrader, Keilinschr. u. d. A. Test. str. 83). W Biblji występuje razem obok Baala (ob. art. Sędz. 2, 13. 3, 7. 10, 6. I Kr. 7, 4. 12, 10), więc byłaby uosobieniem księżyca i gwiazd, jak Baal jest bóstwem-słońcem. Potwierdza to przypuszczenie nazwa: królowej nieba (Jer. 7, 18. 44, 17...), odpowiadająca greckiej Ἀστροάρχη (Herodianus V. 6, 10), i wojska niebieskiego (4 Kr. 23, 4), czyli księżyca i gwiazd. Czczona przez Babilończyków Mylitta, a u Arabów Alitta, jest zapewne nie czém inném, tylko przekręceniem wyrazu bilith (Herodian. I. 131, 199). Czczoną była, podobnie jak Venus, prostytucją. IV Kr. 23, 7. Bar. 6, 43. Cf. Creuzer, Symbolik u. Mythologie d. alten Völker. II 23... Selden, De diis Syris. II, 2 in Ugolini Thes. Antiqq. v. XXIII.X. W. K.