Encyklopedja Kościelna/Arundo
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Arundo, z łacińskiego, trzcina. W obrzędzie kościelnym jest to laska z prawdziwej trzciny, na wierzchu której, jakby na lichtarzu, jest obsadzona świeca woskowa, we trzy gałęzie świec mniejszych się rozdzielająca, tak, żeby ich knoty formowały trzy kąty trójkąta. Używana raz tylko w roku, przy poświęceniu ognia w wielką sobotę. Zkąd jej początek przy tym obrzędzie, nie umieją wykazać liturgiści; można ją uważać za symbol łagodności Chrystusa, o którym mówi Izajasz (r. 42 w. 3): „Trzciny nałamionej nie skruszy.“ Trzy świece, wychodzące z jednej, mają ztąd pochodzić, że niegdyś, przy poświęcaniu ognia, trzy świece jakby w powróz skręcano, aby ich wiatr nie zgasił; a mają przypominać jednej natury trzy Osoby Trójcy Przenajśw., ich zaś światło przypomina nam światło nauki Chrystusowej. Wzmiankę o tego rodzaju przyrządzie czyni około r. 1295 Ordo Romanus, kardynała Gajetani; dawniejsze porządki mówią po prostu tylko o poświęceniu ognia. Arundo może być kwiatami ozdobne, tak jednak, by trzcinę widać było; po Mszy wielkosobotniej z lichtarza się usuwa i już się więcej nie zapala. S. R. C. 7 Grud. 1844 r. X. S. J.
