Encyklopedja Kościelna/Aleksjanie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Tytuł | Encyklopedja Kościelna (tom I) |
| Redaktor | Michał Nowodworski |
| Data wyd. | 1873 |
| Druk | Czerwiński i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Aleksjanie byli pobożném zgromadzeniem, zawiązaném w początku XIV w., w celu pielęgnowania chorych i grzebania umarłych, w czasach, kiedy czarna zaraza pustoszyła Europę. Nazywali się też Cellites, od cella — grób, a aleksjanami od św. Aleksego, swego patrona, który w początkach V w. w Edessie (Syrja) odznaczył się swą dobroczynnością i swojém zaparciem się. Mieszkali w północnych Niemczech i w Niderlandach i mieli wiele podobieństwa z beghardami. Założyciel tego zgromadzenia nazywał się Tibia. Pius II potwierdził to zgromadzenie 3 St. 1459 r., nakazując, aby składali śluby zakonne; dotąd bowiem żyli bez żadnych ślubów zakonnych. Syxtus IV przepisał im regułę św. Augustyna (1472) i dał wiele przywilejów, zatwierdzonych później przez Juljusza II i Urbana VIII. Zgromadzenie to prawie zupełnie zniknęło; garstka z nich znajduje się jeszcze w Akwizgranie, w Kolonji i w Düren. Nazywano ich także Lollhardami, od lollen, co znaczy w języku ludowym śpiewać pieśni żałobne, po cichu nucić, i przez to często bywali mieszani z lollhardami heretykami, to jest wiklefjanami. Około tego samego czasu, powstały aleksjanki albo siostry św. Aleksego, zwane także cellitkami albo siostrami czarnemi, w tym samym założone celu co i Aleksjanie. Znajdują się one jeszcze w Niemczech (w Kolonji i w Düsseldorfie), w Belgii i we Francji. Cfr. P. Carl vom h. Aloys, Kirchl. Statistik, s. 501 Fehr, Mönchgesch. t. 1 s. 413. X. M. G.
