Czarne skrzydła/Tadeusz/Wybuch/4
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Czarne skrzydła |
| Część | Tadeusz |
| Wydawca | Gebethner i Wollf |
| Data wyd. | 1937 |
| Druk | „Antiqua”, St. Szulc i S-ka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cała część Tadeusz Cała powieść |
| Indeks stron | |
Kostryń stał w rozwartych drzwiach zarządu „Erazma“, patrzył na wleczonego po śniegu Coeura i własnym oczom nie wierzył: drgająca postać Coeura, w czarnym futrze, wleczona przez śniegi, posuwała się ku płonącemu szybowi, niby czarna lalka olbrzymia.
Przed samymi wrotami nadszybia ugrzęźli. Uczynił się tam w cieniu wieży pakuł potężny, od którego nikt już nie mógł się oderwać. Biedota kopalniana usiłowała pakuł ów wepchać do wieży szybowej: nie dawał się, spadał z progu, toczył się w tył, zawracał i znów przetaczał się ku drzwiom.
Kostryń łapał ustami powietrze czując nieodwołalnie, że wraz z Coeurem rzucony może być do szybu, w trzystumetrową rozpłomienioną przepaść, los rodziny Kostryniów, posada, miejsce, dolary w starym pudełku po pudrze, los Zuzy, Stanisławy, wszystko!
Ratować to! Pomoc była możliwa jeszcze. Tuż Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/204 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/205 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/206 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/207 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/208 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/209 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/210 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/211 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/212 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/213 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/214 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/215 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/216 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/217 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/218 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/219 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/220 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/221 Strona:Juliusz Kaden-Bandrowski - Czarne skrzydła Tadeusz.djvu/222 — Halo, sekretarz Koza! Nie spać mi do cholery! Ucz się, draniu, od starszych! Czterdzieści jeden trupów, rozumiesz, bracie?... I my nareszcie mamy jakiś kapitał!.... Czterdzieści jeden trupów. To już, Koza, kapitał spory!
Rzekłszy to Drążek poprawił się, potężną dłonią uderzył Falkiewicza w czoło, zgrabnie przychwycił za kołnierz, by geometra nie wypadł z pojazdu, do Kozy wrzasnął znowu: — Trzymaj tam swego wariata, by ci pod Miechów nie drapnął — gdy zaś woźnica z biczyskiem wygramolił się na kozioł, z szerokiej piersi posła Drążka huknęły jeszcze następujące słowa w skromną ciszę poranka:
— Cztery nasze osoby za dużo dla tej szkapy. To nic, jedź bracie po kawalersku. Już dzień, dostaniesz nocny kurs. Pan poseł Drążek płaci!
