Charon i dziewczyna

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	anonimowy (poezje nowogreckie)
Tytuł	Charon i dziewczyna
Pochodzenie	Poezye Alexandra Chodźki
Data wyd.	1833
Druk	Nowa Drukarnia Pompejusza i Spółki
Miejsce wyd.	Poznań
Tłumacz	Aleksander Chodźko
Pochodzenie oryginalne	Chants populaires de la Grèce moderne
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI ; Cały zbiór;
	Indeks stron

›››

CHARON I DZIEWCZYNA.

(ὁ χάρος καί ἡ Κόρη.)

Jest w listach P. de Sevigné miejsce uwielbiane powszechnie. Opisawszy jak Pani de La Rochefocault wypytywała się o swoim bracie, w chwili kiedy przeczuwała zgon swego syna, zabitego w przeprawie przez Ren, dodaje: „myśl jéj nieśmiała iśdź daléj.“ Rys ten szczęśliwy maluje nam dokładnie cały stan duszy bohatéra niniejszéj piosnki, który jadąc na ślub do swojéj narzeczonéj i widząc na jéj progu krzyż poprzedzający konwój pogrzebowy, przebiega myślą wszystkich jéj krewnych. Zapomina tylko, czy może nieśmie pomyślić o śmierci swojéj kochanki, ale przeczuciem wiedziony udaje się na mogilnik.

„I cóż mi ten Charon?” mówiła dziewica,
I cóż mi łuk jego Dziewięciu mam braci,
Kochanka Kostusia anielskiéj postaci,
Dwóch wiosek i czterech pałaców dziedzica.”
Usłyszał to Charon, w jaskółkę się zmienił,
Przyleciał i strzałą ugodził w jéj serce.
O matko jéj! oczy ci żal poczerwienił,
Płakałaś i klęłaś Charona mordercę:
„Charonie, Charonie, wróć drogie me dziécie,
Jedyne me dziécie! lub zabij i matkę!”
S tańcami, s fletami nazajutrz o świcie,
Z gór jechał Konstantym, i spojrzał na chatkę.
„Przestańcie tańcerze, przestańcie muzycy,
Krzyż widzę na progu jéj chatki! złe wieści!
Lub s krewnych kto umarł, teścia lub mąż teści.”
I konia skierował ku stronie kaplicy,
I prosto na cmentarz gonił przez manowiec,
I widzi mularza na średnim cmentarzu,
I s konia zeskoczy. „Bóg pomóż mularzu,
Bóg pomóż! dla kogo murujesz grobowiec?”
— „W grobowcu tym spocznie dziś młoda dziewica;
Porzuca dziś wszystko i matkę i braci,
I swego kochanka anielskiéj postaci,
Dwóch wiosek i czterech pałaców dziedzica.
Gdy pragniesz bydź świadkiem powszechnej żałoby,

Do wioski najbliższej jedź przez ten manowiec.“
— „Ah! proszę mularzu powiększ twój grobowiec,
Wzdłuż trochę, wszérz trochę, jak na dwie osoby.“
I wyrwał z zanadrza ze złota puginał,
I aż po rękojeść utopił go w łono.
I obu ich w jednym grobowcu złożono,
I cyprys nad obu jednę gałąź zginał.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: anonimowy i tłumacza: Aleksander Chodźko.