Idąc przez cichą, samotną drożynę; Pięknego jednego poranka,
Ujrzałam w dali młodziuchną dziewczynę, I tejże młodego kochanka.
On ją całował, przyciskał do łona, Powtarzał przysięgi, zwierzenia;
Ona słuchała, radosna, spłoniona, Wymowna śród swego milczenia.
I rzekłam sobie: Szczęśliwa dziewczyna!
Złote sny szczęścia w główce jej się roją,
Dziś wiosna życia dla niej się zaczyna;
Ale ja wolę, wolę wolność moją!...
Minęły lata. Wszystko się zmieniło, Swych przysiąg dotrzymał kochanek,
Dziewczę swobodę dziewiczą straciło, Jej czoła mirtowy tknął wianek.
Znów ją widziałam jak przy męża boku, Wciąż równie mu droga i miła
Nadzieję, męstwo w jego czerpiąc oku, Po drodze żywota kroczyła.
I rzekłam sobie: Szczęśliwa to żona,
Której myśl wiecznie do męża zwrócona!
W smutku, nieszczęściu, miłość jej jest zbroją
Ale ja wolę — wolę wolność moją!...
I znowu później, pod tą samą strzechą, Śmiech dziecka się rozległ wesoły,
Ojcu weselem, matce brzmiąc pociechą, Za wszystkie jej życia mozoły.
Nieraz widziałam jak młodzi rodzice, Z wyrazem spokojnej radości,
Wzrok zatapiali w drobne dziecka lice, O jego już marząc przyszłości...
