Wydzwoniły północ spiże; — głucho tonie w mgły
Dźwięk ostatni. Milionami gwiazd się błękit skrzy,
A z błękitu na ból ziemski, i ziemskie cierpienia,
Wieje słodką słów pociechę anioł zapomnienia.
Jeden tylko w swym pałacu spać nie może Car;
Otoczyły mu wezgłowie roje srogich mar,
Chorowodem okrążają miękkie jego łoże
A w swych dłoniach głownie niosą krwawe niosą noże.
Groza oddech mu zapiera, strach mu ścina krew;
Głucho wsiąka w nocną ciszę wiedźm złowrogi śpiew:
„Ty mord siałeś biały Carze! ciesz się: dziś twa niwa
Plon wydaje ci bogaty; — nuże więc do żniwa!“
„Piekło wraca ci twe ziarno, w bujny strzelił kwiat,
Zaszczepiony w serce ludu srogich gwałtów jad;
Z siejby twoich Murawiewów krwawy wzeszedł Marat:
Imię jego jest nihilizm — Ojcem jego carat!“
„Wiatr rozdmuchał w płomień jasny te, coś wzniecił, skry;
Tyś krew chłeptać nas przyuczył, daj nam teraz krwi,
Krwi! czy słyszysz biały Carze? Krwi! krwi ciepłej morze!“
— I podnoszą groźnie ręce uzbrojone w noże.
Głucho wsiąka w nocną ciszę śpiew złowrogi mar,
I z pościeli swej się zrywa Moskwy biały Car,
Oszalałym trwogą wzrokiem do koła spoziera,
Lodem ścina krew mu groza — lęk mu dech zapiera.
