Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 2 (bez ilustracji).djvu/187

 — podkowa — ? —
 — tak —
 — dobry znak, omen —
 — proszę, niech ją pani weźmie —
 — dziękuję —
 Ręce jej drżą bardzo, gdy tę podkowę od niego bierze.
 (— podkowa jest znakiem płci, symbolem narządów kobiecych; odczynia uroki; voila! —)
 Na szczycie wzgórza — cóż za wspaniały, rozległy widok na cała dolinę krętej rzeki — szmat ziemi żyznej i pogodnej — na widnokręgu pasma gór coraz bledziej w głąb błękitniejące, ostatnie wtopione w zamgloną modrość nieboskłonną — powiedziała;
 — długo byłam militarystką, teraz już nie jestem —
 — tak? — skonstatował chłodno.
 Poszli w stronę futoru bielącego się pośród jesionów i topól.
 Odprowadził ją do mieszkania.
 Izdebka schludna; znał ją zresztą; odmieniona dzisiaj sośniną porozwieszaną na ścianach.
 Drobiazgowa dbałość we wszystkim; porządek, czystość.
 Rozmowa; no, taka — z odległym sensem; zdania jak płot grodzący ogród, żeby nikt obcy nie wszedł; — że tu pięknie; o literaturze; i czy dawno?, i czy na długo? — pan tu stale? — tak.
 Tutaj dopiero rozmodrzyły się jasno jej wspaniałe oczy; nic nie zmienione, młode, świeże.
 I — że tu bardzo poetycznie — mówi ta pani:
 (tak: ta pani!)