Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/164

szę jej to dać obok prezenta. Czy dasz wiarę, że męczył mnie dotąd, dopóki nie napisałem mu tego wiersza? Kryminał...
 — Dlaczego on tak źle mówi?
 — To jest taki francuski żyd, wogóle mam dość kosmopolityczną rodzinę.
 Wermel z rozkoszą popijał piwo. Po chwilowem milczeniu Lucjan zapytał:
 — Wermel, co ty chcesz zrobić w życiu?
 — Prosta sprawa. Napisać szereg tęgich wierszy Nic innego przecież nie potrafię.
 — Jakich wierszy? Jaka idea w nich tkwić będzie?
 — Mój drogi, jestem poetą burżuazyjnym, nie mam żadnych idej. Piszę dla ludzi, którzy potrafią czasem mieć wolną chwilę na przejęcie się moją wizją. Nigdy właściwie nie zastanawiałem się nad ideą w poezji. Przecież to takie proste. Chodzi o dobry wiersz, muzykę słowa, no i piękno. Nie, nie mam żadnych idej, co mi się tam w mózgu urodzi, to hajda na papier.
 — To bardzo źle.
 — Bardzo źle, tak. A co ty chcesz pisać?
 — Ja... ja prozę, realistyczną prozę. Powieść. Nowela.
 — Wobec tego, mój drogi: poezja może się obyć bez idej, ale proza nigdy. Prócz talentu, trzeba mieć rozum, który u ciebie jest, Lucjanie, ale prócz rozumu, trzeba wiedzieć, co pisać. Chcesz więc być polskim pisarzem?
 — Nie, europejskim.
 — Jakto? — Pozwolisz jeszcze jedno piwo?