Strona:Złoty Jasieńko.djvu/249

 — E, to tam strasznie daleko, ale ja tu będę przychodził, to za miastem.
 — Cóż ty bałamucisz? stolarz za miastem?
 Wilmuś się kręcił.
 — Już się z czémś taisz, zawołał stary, więc jest coś niedobrego. To darmo, gdyby była prawda coś powiedział, dla czegóżbyś mi miał ukrywać nazwisko majstra i mieszkanie.
 Wilmuś się w głowę poskrobał.
 — Ja to sobie myślę — rzekł, jak to się czasem okoliczności dziwnie składają. Dalipan żebym był ja sam na miejscu jegomości, przysiągłbym że Wilmuś łajdaczyna i kłamie, a tymczasem, parole d’honneur, tak nie jest! A milczéć muszę, bo muszę...
 Stary popatrzył nań bacznie.
 — No to ci powiem tylko jedno, że w tém babę czuję, i dodam że młokosy giną przez baby, i że jeśli wplączesz się w jakie bałamuctwo, toś przepadł.
 Wilmuś się strasznie począł śmiać, aż się za boki wziął.
 — Masz jegomość słuszność, baba jest, ale dla uspokojenia was, przysięgnę że ma lat sześćdziesiąt i kilka. A daléj nie badajcie mnie, bo nie powiem nic.
 To powiedziawszy, pocałował go w rękę jeszcze raz i zniknął.