Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/133

 LOKAJ II.: Co to było? jakto było, panie Józef!
 POKOJÓWKA: Nie wie pan Franciszek? Ojoj, coby tu było do opowiadania! Całą noc możnaby gadać!
 LOKAJ I.: Już to ja w nocy wolę co innego…
 POKOJÓWKA: Wstydziłby się pan Józef!
 CIOCIA (wraca): Proszę Józefa światła pozapalać! Już jakiś powóz zajechał.
 RADCZYNI i AMA (w przedpokoju. Bardzo strojne, zaaferowane).
 RADCZYNI: I jakże? jakże? Gotowiście?
 CIOCIA: Wszystko dobrze. Ino ci miastowi trochę się swarzą z naszą służbą. A jakże tam w teatrze, proszę pani?
 RADCZYNI (daje lokajowi zarzutkę): Cudownie, nadzwyczajnie! Powodzenie, tryumf niesłychany!
 CIOCIA: Dużo razy pana Alfreda wywoływano?
 RADCZYNI: Dużo razy Fredzia wywoływano, Amusieńko?
 AMA: Mamusia nie uważała? Po pierwszym akcie dwa razy, po drugim cztery… (Zaglądają do pokojów).
 LOKAJ II.: Co to znaczy? niech panna…
 POKOJÓWKA: Biją brawoo! krzyczą: awtoor! widziałam już dwa razy.