Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/105

 BODEŃCZYK: To prawda, talent pani on pierwszy odkrył.
 FELKA: Co on odkrył? jak pan to powiedział?
 BODEŃCZYK: No, talent pani.
 FELKA (uszczęśliwiona): Niech pan to jeszcze raz powtórzy! (Głaszcze go po dłoni): Mój Bodenius!
 BODEŃCZYK: Jeśli pani z tego punktu rzecz bierze…
 FELKA: Z tego, z tego, tylko z tego! Bo ja dla teatru stworzona, dla teatru żyję, a poza tem niech dyabli cały świat… Ja grać chcę, artystką muszę być!
 BODEŃCZYK: Jest nią pani. Widziałem panią przedwczoraj, jako Kordelię…
 FELKA: I…i?
 BODEŃCZYK: Są jeszcze pewne tony szorstkie, ale była szczerość, poezya.
 FELKA (śmieje się, tańczy po pokoju): Była szczerość! Była poezya! była! była! (Przyskakuje do Bodeńczyka, całuje go. On patrzy na nią z mięszanemi uczuciami, głaszcze ją po włosach). A wie pan, do tej roli przyszłam całkiem niespodzianie. Na ostatnim gościnnym wystąpię Leszcza, Kordelia zachorowała, dyrektor był w strasznym kłopocie i tylko od biedy powierzył mi tak odpowiedzialną rolę.
 BODEŃCZYK: I wypłynęła pani!
 FELKA (z wybuchem): A on mi żadnej roli w swojej sztuce nie dał!