Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/061

w piękności. Wprost do mnie wal, Felka. Do mnie, jak w dym. Stara miłość nie rdzewieje.
 ALFRED: Ale rdzewieje twój dowcip, widzę.
 FELKA (odwraca się odeń z niesmakiem, zbiera ze stołu).  MIROSZ (patrzy za nią pożądliwie): Ha! (Otrząsa się). Rdzewieje, powiadasz? To muszę ci powiedzieć, że ostatni mój pejzaż, reprodukowany w „Chryzantemie"…
 ALFRED: Który? Ta jajecznica rozlana, czy te trzy miotły, które pies obwąchuje?
 SWARA (wchodzi i przywitawszy się z Felką, siada na stole).
 MIROSZ: No, nie wymagam przecie, aby każdy kretyn rozumiał moje obrazy… (Do Felki). Wiesz. „Samotność" moja, te wierzby w poświacie księżyca… pamiętasz?
 FELKA: Aha! (Znika w drugim pokoju).
 MIROSZ: Furorę zrobiły. Zgłosił się do mnie kunsthendler.
 ALFRED: Z Monachium? z Paryża?
 MIROSZ: Nie, nasz poczciwy Glücksman, i zakupił prawo reprodukcyi. Wybije tysiąc widokówek.
 ALFRED: I tysiąc kucharek będzie w ceniu twoich drzew wylewać swoje uczucia liryczne.
 BODEŃCZYK (wchodzi, wita się w milczeniu i wyciąga na sofie).
 SWARA: Dużo zapłacił?