Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/012

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

 RADCA: Nno nno nno… Nic wiedziałem, żeś jeszcze tak młody.
 ALFRED: To ma być ironia?
 RADCA: Wcale nie ironia mi w głowie… Przyszedłem, by seryo, ostatecznie…
 ALFRED: Coś, jakby ultimatum?
 RADCA: Dosyć błaznowania, panie dziejski! Albo obierzesz sobie jakiś cel realny, praktyczny…
 ALFRED: jak farys–Starzecki…
 RADCA: Znowu! Znowu!! (Mierzy pokój wielkimi krokami). Nie… (Staje). Słuchaj, czy ty już zupełnie…? Starzecki, Starzecki! Myślałby kto… a przecie on wcale nie taki! To z twojej strony poprostu niewdzięczność… On bo..! on talent twój uznaje, bardzo!
 ALFRED: Proszę!
 RADCA: I gotów cię nawet popierać!
 ALFRED: Hahahaha!
 RADCA: Alfred!
 ALFRED: Kiedy bo mi trudno… Hahahaha! Ja mam obrać karyerę, a Starzecki… Kiedy bo nie mogę… hahaha!
 RADCA: Zwaryowałeś, panie dziejski?
 ALFRED: Ależ to cudowne! I to dzisiaj, właśnie dzisiaj, kiedy ja… ja Starzeckiemu…
 RADCA: Co ty Starzeckiemu? gadaj — gadaj!
 ALFRED: Nie… nie… Ale to ojcu powia-

Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Wilhelm_Feldman-My_artyści.djvu/012&oldid=3542628”