Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/76

 — Dziwak — wykładał jaśniej pan Gustaw Chochelka.
 — Warjat, taj tylko — zakonkludował ostatecznie Girgilewicz.
 — Ho, ho, coraz ciekawiej! — wykrzyknął wesoło Katilina — słucham was panowie.
 — Nie wiem tylko, od czego panu zacząć — zawahał się mandatarjusz.
 — Wpadnij zaraz in medias res, to najlepiej.
 — Gdzie, gdzie? — zapytali jednocześnie mandatarjusz i ekonom, obadwaj nie biegli w łacinie.
 — Zaczynaj pan od środka, mówię — tłumaczył Katilina.
 Pan mandatarjusz wstrząsł głową.
 — Nie uchodzi — rzekł poważnie.
 — To opowiadaj, jak chcesz, byleś raz zaczął łaskawco — naglił Katilina, trochę już zniecierpliwiony.
 Pan mandatarjusz zamyślił się na chwilę jakby się czegoś wahał, nagle pokrzepił się sporym haustem czaju, odkrząknął głośno, najeżył w górę podstrzyżony wąs i ozwał się z napół poważną, napół tajemniczą miną:
 — Nieboszczyk starościc jak i brat jego dzisiejszy hrabia Zygmunt Żwirski z Orkizowa, byli synami ś. p. starosty Michała Żwirskiego.
 — Aha — bąknął nieznajomy jakby dla zachęcenia opowiadającego.
 — A wiesz-że pan kto był znowu ś. p. starosta? — zapytał pan mandatarjusz.
 — Nic a nic.
 Pan sędzia z niewiadomością swego gościa rósł wi-