Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/200

 Pan mandatarjusz aż o krok w tył cofnął się z przestrachu.
 — Uchowaj Boże — zawołał co żywo.
 — A zatem widząc we mnie poufnego przyjaciela swego jurysdatora, nie wiem dla czego tak tajemnicze stroisz miny.
 Pan mandatarjusz mało nie do krwi ukosił się w język.
 — A to jakiś szubiennik pierwszego rzędu — pomyślał w duchu, — ale niebezpiecznie go sobie zrażać.
 Katilina tymczasem na pół położył się na sofce, jakgdyby się do tem wygodniejszego przysposabiał posłu chania, i zawołał peremtorycznie:
 — Słucham pana!....
 Mandatarjusz wzruszył ramionami z desperacką miną człowieka, który samochcąc w przykre wwikłał się położenie.
 — Zdradzam tajemnicę urzędową — mruknął jeszcze jakby na ostatnią wymówkę.
 Katilina wzgardliwie tylko machnął ręką.
 — A to jakiś łotr nad łotrami!.... — pomyślał mandatarjusz zaciskając zgby.
 Ale z tem wszystkiem nie śmiał już sprzeciwiać się dłużej. Przyjaciel dziedzica imponował mu wigcej, niż sam dziedzic.
 — Przedewszystkiem jednak proszę o jak największy sekret pod słowem honoru — ozwał się jeszcze zamiast wstępnej przedmowy.
 Katilina ruszył sobą niecierpliwie.