Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/199

rannie woal. W korytarzu chirurg z cyrulikami chciał drogę wskazywać, lecz szambelanowa pożegnała go skinieniem.
 Kapitan, uczuwszy tuż przy sobie ramię szambelanowej, owiany jakimś upajającym oddechem, który bił z jej całej postaci, a jeszcze pozostający pod wrażeniem gwałtownej zmiany, zaszłej w jego oczach, w zachowaniu pani Walewskiej, łamał się z myślami, przez ognie wstrząśnień przechodził. Całe dzieje pierwszego poznania szambelanowej stanęły mu przed oczyma, wszystkie przeżyte dla niej godziny, uderzyły weń ławą, wszystkie tęsknoty, gorycze, a nieziszczone rojenia targnęły sercem Ornana.
 Kapitan wiódł szambelanowę, wiódł z całą pozorną uwagą salonowego młodzieńca, zabiegliwego dla dam wytwornisia; kapitan nawet uśmiechał się, nawet patrzył spokojnie, a bacznie, a mimo to w piersiach całe piekło niósł, wił się, zaciętą wiódł walkę, aby nie zawyć złorzeczeniem.
 Przed domem ambulansowym stał koczyk, oprzęgnięty parą koni.
 Lokaj w zielonym płaszczu wartował u stopnia pojazdu.
 Pani Walewska przystanęła nagle.
 — Gdybym pana nie utrudziła, wolałabym wrócić piechotą!
 — Proszę bardzo, lecz racz pani własne utrudzenie mieć na względzie, droga daleka.
 — Jest dziś tak pięknie!
 — Poczytam sobie za honor!
 — Więc niech kocz wraca sam!
 Lokaj skłonił się uniżenie. Szambelanowa zaś dodała po małej pauzie.
 — Tylko, wolałabym boczną drogą, nie miastem! Chcę odetchnąć powietrzem świeżem.
 — Więc chyba polem, lecz może być za grzązko!
 — I cóż to szkodzi!