Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/293

Moszyńskiej aż do Talleyranda, księcia Borghese, Józefa Wybickiego i marszałka Małachowskiego, wszystkich paliła ciekawość dowiedzenia się o treści rozmowy cesarza z szambelanową.
 Nadomiar pani Walewska była tak pomieszana, tak zdenerwowana, że nawet zbyć zapytań nie umiała, a więc tem samem podniosła skalę zaciekawienia, podnieciła natręctwo.
 Pani Walewskiej łzy już się zaczęły kręcić w oczach, a usta drżeć i blednąc, gdy nareszcie przyszła jej z pomocą pani de Vauban.
 Hrabina taką rozwinęła zręczność, a przytomność umysłu, że szambelanowa ani się spostrzegła, jak została wyprowadzona z sali, otulona szubami i zawieziona do pałacu pod Blachą, do mieszkania pani de Vauban.
 Tu dopiero szambelanowę niemoc opanowała. Wybuchnęła serdecznym płaczem.
 Hrabina była rozrzewnioną.
 — Drogie dziecko! Tu jesteśmy same! Płacz! Ulży ci na rozdrażnieniu! Sama wiem ze siebie. Byle się wypłakać! Taka ważna chwila w życiu! Taka ważna chwila!... I cóż, ci powiedział?... Powiedz, drogie dziecko!... Powiedz!...
 Szambelanowa, łkając, powtórzyła dosyć dokładnie rozmowę z Napoleonem.
 Pani de Vauban słuchała z natężoną uwagą, a w końcu zakonkludowała.
 — W tem jest przeznaczenie! Czy nie radziłaś się nigdy kabalarki?!
 — Nie, nie pani!
 — Hm! Szkoda, byłaby ci bezwątpienia przepowiedziała.
 Pani Walewska spojrzała ze zdumieniem na hrabinę.
 — Z pewnością, drogie dziecko! Szczególniej Heljodora! Darować sobie nie mogę, że cię do niej nie zawiozłam! Jest nadzwyczajna — wróży niezawodnie! Musisz być u niej, mu-