Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/334

oficer z pałaszem w ręku... Tuż przed nim tarzał się we krwi jeden z oberwańców. Czarnecki siedział pod ścianą z rozpłatanym policzkiem.
 — Śmierć szpiegom!
 — Z drogi zbóje! — zagroził oficer i wpadł na drugiego oberwańca i ciął go po ręku.
 — Do nas obywatele! — Chwytać zdrajców!!
 Oficer atoli tak zręcznie natarł, iż od wyłamanych drzwi odpędził napastników. Postacie niewieście wyrwały się na kurytarz, oficer za niemi zaczął się cofać.
 Sikorski a w ślady jego garbus i Kościołowska rzucili się za uchodzącymi.
 — Będziesz wisiał, mości pułkowniku! — chrypiał augustowski partyzant, następując nań pochylonym karabinem.
 — Nikczemniku!
 — Tu jest Bem! Tu największy ze zdrajców! — Do mnie, obywatele!
 — Brać Sikorskiego!
 Sikorski, osłaniany od boku przez drąg garbusa, parł coraz zajadlej. Bem wytrzymywał pałaszem natarcia, uchylał żądła bagnetu, wymykał się drągowi i cofał poprzez kurytarze i komnaty zanikowe.
 Kościołowska wrzeszczała o pomoc a miotała obelgami.
 Ale szczęście Bemowi sprzyjało, bo nietylko zdołał ujść śmiertelnego razu, który mu garbus gotował, lecz przejście zagrodzić stołem i wpaść do następnej komnaty i drzwi na zasuwę zawrzeć.
 Pogoń była przerwana na chwilę.
 — Bem atoli czasu nie tracił, zamknął i wtóre drzwi i dosięgnął trzeciej, wązkiej izdebki. Na tle okna, dwa splątane cienie się ukazały.
 — Pani kapitanowo!
 Cichy spazm mu odpowiedział.
 — To ja, Bem!
 — Ratuj! Przez Boga!
 — Odwagi! — Okno wychodzi na taras! — Rwijcie firanki!