Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/273

wające, w podcieniu zieleni, tchnienia pogodnego zmierzchu.
 — Miałeś acan prowadzić mnie do kapitanowej — upomniał Bem.
 Krupski zgiął się w pałąk.
 — Jesteśmy na miejscu, panie pułkowniku. Właśnie więźniowie...
 — Tu?!
 — Tak jest!
 — Ależ, dalipan, cale tu przestronno i ludnie...
 — Zebrało się, panie pułkowniku. A ponieważ decyzji sądowej niema... Zdaje się, że pani kapitanowa będzie na tarasie.
 Bem przeszedł salę z Krupskim, niepostrzeżony nawet przez zebranych. Dopiero, kiedy zatrzymał się u wyjścia na taras, jakiś jegomość w wytwornym, stalowym surducie, ucieszył mu się raptem.
 — Ot miłe spotkanie! Ot kopę lat!... Rad niezmiernie widzieć pana... pana pułkownika...
 Bem wpatrzył się w ściągłą, wygoloną starannie twarz, usiłując sobie przypomnieć, gdzie i kiedy ją widział. Jegomość atoli w lot zakłopotanie Bema przerwał.
 — Nie pozna je mnie pan!? Fanshawe, syn generała.
 — Pan Szambelan!
 — I we własnej osobie!
 — Proszę wybaczyć...
 — Cóż znowu! Pan kapitan... pan pułkownik doskonale wygląda... Pamiętam! Ostatni raz w Belwederze, kiedy pułkownik się meldował... A ja panie, schudłem? I schudłem. I nie ze złego żywienia. Au contraire, on est nourrit largement! — Tylko z nudów! Bo dopiero od dziesięciu dni ożywiło się. Et figurez vous, mon colonel, że, jak na utrapienie, każą mi się wyprowadzać. Wszak tak, panie Krupski.
 Kancelista skłonił się szambelanowi.
 — Czekamy jedynie na podpisy.
 — Byle się nie spieszcie! A pułkownik tu do nas?
 — Dla widzenia się z kapitanowa Marchocka!
 — Z panią Anną! Usychamy dla niej wszyscy z żetadorstwa... Patrz tam na lewo, pod kasztanem...