Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/131

 — Cha-cha, — pozwól kochanie...
 — Pardon. Anetko — niech najpierw się dowiem od pułkownika! Dobrze mi w tej waszej niewoli, przyjaźnie, wesoło — ale ot niewola, jest niewolą. — Dajcie mi mówić! — Więc kiedy pułkownik sądzi, że skończy się wojowanie?
 — Gdy wygrana przechyli się stanowczo na jedną lub na drugą stronę!
 — Przechyli się! O już tyle miesięcy się chyli! Ot, pobilibyście się raz porządnie i pogodzili!
 — Niema zgody — ofuknął groźnie generał.
 — Tatuś zawsze za wojowaniem. A przecież tyle już krwi przelano!
 — Waćpanna nie masz tu rezolucji!
 — A pan pułkownik?
 — Zależy od warunków zgody. Może być ona dla jednej strony klęską, dla drugiej wygraną.
 — No tak, ale może być i prawdziwą zgodą — dowodziła pani Bażanow. — Kto się czubi, ten się lubi. Więc nie mówię, sama jestem generalską córką, — poczubić się dobrze a potem niech ten ustąpi i tamten niech ustąpi i zgoda sama się zrobi....
 — Obawiam się — odrzekł Bem — że sprawa zaszła tak daleko, iż o ustępstwach dobrowolnych nie może być mowy.
 — I słusznie, słusznie! — burczał generał. — Jeszcze jedna bitwa, jak pod tym... i to sobie dobre!
 Panna Sałacka skrzywiła się. Pani Bażanow westchnęła z komiczną powagą.
 — Uch! Więc proszę jeszcze o bułeczkę z miodem na osłodzenie niewoli.
 — Bronimy się! — zauważyła melancholijnie pani Marchocka.
 — I do ostatniego ładunku!
 — Pan generał jest dokuczliwy!
 — Nie pani dobrodziejko...
 — Lecz sprawiedliwy! — dodał Sikorski. — Musimy do czasu, niema rady.
 — Otóż, otóż właśnie...