Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/116

cych się, już w oddali zabrzmiała komenda „baczność! tój!“ A po niej, chrapliwe „w ramię broń, tujbroń!“
 Twarz Krukowieckiego rozpromieniała.
 — Patrz, patrz, pułkowniku, na tych zuchów! Mlekołyktusy z dziadami w szeregu! i jaka postawa, jaka sprawność!
 Generał dźwignął się i zagrzmiał swym tubalnym głosem.
 — Bywajcie dzieci!
 — Wiwat pan generał! Niech żyje Krukowiecki! — huknęli gwardziści.
 — Trzymać się, obywatele! W ordynku się zaprawiać! Mocą odbierzemy!
 — Z tobą, generale! — Krukowiecki! — Krukowiecki! — Wiwat!
 Pojazd utknął między oddziałami. Generał-gubernatorowi Warszawy sił i jędrności przybyło. Wyskoczył niby młodzieniaszek z kocza, na Bema skinął i w łamiące się teraz nieco szeregi wpadł.
 — Jak się macie!? Jak się macie!? — zagadnął generał na prawo i lewo. — Kto prowadzi! Zacny pan Gabrjel! Niestrudzony, niezmordowany!
 — Czyni się wedle ładu! — odrzekł żwawo kusy, pękaty staruszek w pułkownickim mundurze.
 — Dziwów, dziwów dokazujecie! Poznajesz-że, panie Gabrjelu, kogo wam przywiozłem! Pułkownik Bem! On pod Ostrołęką sprawę uratował. Słyszycie dzieci!
 — Bem — Bem! Niech żyje generał Bem! — zawtórzyści gwardziści.
 Krukowiecki rozochocił się.
 — Dobrze powiadacie! Generał! Dawno nim być powinien! A z talentów, z zasług dla ojczyzny jest nim! Jest, mości dobrodzieju! No, panie Lemański, jakże obywatelowi z tym nowym pędzlikiem?
 Podoficerowi Lemańskiemu, na to przymówienie malarskiemu jego stanowi, aż karabin zachrzęściał.
 — Wymaluje się, panie generale, co należy!
 — Doskonale! Co widzę, imć pan Glücksberg!