Strona:Władysław Sterling - Dziecko histeryczne.pdf/23

ściej, po urazach w okolicy ucha zewnętrznego, które drogą wyobrażeniowo-wzruszeniową wywołują w psychice dziecka poczucie jednoimiennej głuchoty. Głuchota w wypadkach takich bywa zazwyczaj kompletna i pod wpływem czynników sugestywnych lub wzruszeniowych może ustąpić tak samo szybko, jak powstała. Zaburzenia objektywne w obrębie smaku i powonienia nie są charakterystyczne dla histerji wieku dziecięcego.
 Co się tyczy t. zw. troficznych (odżywczych) objawów, które w dawnych opisach histerji osobników dorosłych i dzieci (owrzodzenia, obrzęki, wysypki, wykwity skórne i t. p.) odgrywały tak znaczną rolę, to według współczesnego ujmowania sprawy nie należą one do zakresu histerji. Przy dokładniejszej obserwacji okazało się bowiem, że wszystkie wymienione objawy są tylko skutkiem zabiegów mechanicznych i obrażeń cielesnych, jakie zadają sobie sami młodociani pacjenci w celu zainteresowania sobą otoczenia i wywołania sensacji, co wypływa ze struktury psychologicznej ich usposobienia oraz ze specjalnych cech t. zw. charakteru histerycznego.
 To, co nauka określa nazwą histerycznego charakteru, jest jedną z wielu postaci zwyrodnienia psychicznego, którego istota jest zazwyczaj natury wrodzonej, lecz które z biegiem czasu i w miarę trwania procesu histerycznego może się rozwijać, potęgować i pogłębiać. Zasadniczą cechę tego procesu stanowią zaburzenia w odczynach wzruszeniowych, których dokładną i subtelną analizę zawdzięczamy w pierwszym rzędzie badaniom Janeta oraz Binswangera. W normalnych warunkach natężenie reakcyj wzruszeniowych odpowiada zazwyczaj dokładnie ilości, natężeniu i różnorodności napływających do kory mózgowej podniet. W histerji paralelizm pomiędzy natężeniem bodźca a kształtem, odpowiadającej mu reakcji, ulega głębokiemu zakłóceniu