Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/194

jednej myśli, ani zdania lub obrazu. Spałbym tylko.
 Zaczynamy owe 31 wiorst olbrzymią, topolową aleją, w połowie wyrwaną i leżącą na ziemi. Burza tędy przeszła i rozrzuciła, jak szczapy, te olbrzymy. Potem las jakiś, piaski, wsie, pustki i znowu da capo to samo.
 Choć nas trzymają te śpiewy gromady, zawsze jednakowo drzemiące, i ciągnie tu jakaś siła, wprost rozpędu, pozostajemy za kompanią coraz dalej.
 Przez jakąś godzinę widzimy ją jeszcze, majaczy nam tylko, bo idziemy na pół przytomni.
 Woale zacinają usta i zdają się spojrzeniami przyczepiać do tych coraz odleglejszych sylwetek, i wlec się ostatkami nerwów.
 Dogoniła nas Łowicka, potem przeszła Zwolińska — i długo, niby chmura granatowa wisi przed nami i znika. Nadpłynęła Ciepielowska i jeszcze kilka drobnych, i przepłynęły, a myśmy się wlekli, jak osad tego ludzkiego potoku, co z taką siłą płynął naprzód.
 Wydało mi się, że coraz to pogrążamy się głębiej w jakiejś szarzyźnie, spychani przez mocniejszych.
 Zaraz za lasem pytamy: jak daleko do Mstowa? Powiadają, że sześć wiorst.
 Uszliśmy ze sześć i pytamy znowu: mówią, że będzie ośm. Więc się już nie pytamy nikogo więcej. Spotykamy w jakiejś wsi ludnej Łowiczaków, już porozkładanych na nocleg. Jedna z kobiet, siedzących przy drodze, radzi Melancholii: