Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/267

— 257 —

szybami — wszystek świat był przesycony światłem dogasającej jesieni i ciepłem ostatniem.
 Ogłuchła, niema cisza obtulała rozzłoconą ziemię.
 Dzień się dopalał jaskrawo i zwolna przygasał.
 Ale w Lipcach huczało jakby na jarmarku.
 Jak tylko przedzwonili na nieszpory, muzyka wywaliła się od wójta na drogę.
 Najpierwsze szły skrzypki w parze z fletem, a za niemi warczał bębenek z brzękadłami i basy, przystrojone we wstęgi, wesoło podrygiwały.
 Za muzyką szły oba dziewosłęby i drużbowie — sześciu ich było.
 A wszystko chłopaki młode, dorodne, kiej sosny śmigłe, w pasie cienkie, w barach rozrosłe, taneczniki zapamiętałe, pyskacze harde, zabijaki sielne, z drogi nieustępliwe — same rodowe, gospodarskie syny.
 Walili środkiem drogi, kupą całą, ramię przy ramieniu, aż ziemia dudniła pod nogami, a tak radośni, weselni i przystrojeni pięknie, że ino w słońcu grały pasiaste portki, czerwone spencerki, pęki wstęg u kapeluszów i, rozpuszczone na wiatr, kiej skrzydła, kapoty białe...
 Krzykali ostro, podśpiewywali wesoło, przytupywali siarczyście i szli tak szumno, jakby się młody bór zerwał i z wichurą leciał...
 Muzyka grała polskiego, bo zaś ciągnęli od domu do domu zapraszać weselników — gdzie im wynosili gorzałki, gdzie zapraszali do wnętrza, gdzie zaś śpiewaniem odpowiedzieli — a wszędy wychodzili przystro-