czywistnienia, plan ten został udaremniony przez zdradę. Pociągnęła ona za sobą liczne ofiary. Ksiądz Sieroczyński, stojący na czele spisku, i czterej inni zginęli okrutną śmiercią pod pałkami.
Niezależnie od wszelkich stowarzyszeń zagranicznych rozpoczął dzieło swoje ksiądz Piotr Ściegienny, z pochodzenia włościanin. Zorganizował on liczny związek wśród włościan w okolicy Kielc. Wybuch powstania miał nastąpić 24 października 1844 r.
Dnia tego zgromadził on należących do spisku włościan we wsi Krajnie pod Kielcami. Lecz zdradzony przez jednego z gospodarzy tej wsi, został aresztowany, zanim zdołał utworzył oddział. Przez kilka nocy z rzędu włościanie okoliczni zbierali się z kosami pod miastem i czekali w lesie na nadejście innych oddziałów. Lecz pozbawieni dowódcy, nie wiedzieli, co robić.
Tymczasem gubernator kielecki, udając zwolennika planu Ściegiennego, wyciągnął od niego wiele szczegółów. Liczne ofiary znowu zapełniły więzienia i Sybir. Sam Ściegienny został skazany na śmierć; lecz w chwili, gdy miał stryczek założony na szyję, odczytano mu zmianę wyroku na kopalnie w Nerczyńsku.
Komitet zarządzający Towarzystwa Demokratycznego (Centralizacja) nie ustawał w czynności. Liczni jego emisarjusze pracowali skutecznie w Poznańskiem i Galicji.
W Poznańskiem utworzony został Komitet Centralny, podległy Centralizacji i działający w duchu Towarzystwa Demokratycznego. W roku zaś 1844 Centralizacja wysłała tam dwóch swoich członków: Wiktora Heltmana i Ludwika Mierosławskiego, biegłego w sprawach wojskowych.
W Galicji czynnym był Wiszniewski. W roku 1844 przybył do Galicji Heltman, mający powierzoną sobie władzę naczelną, i zorganizował ostatecznie ruch galicyjski.
Powstanie zostało wyznaczone na miesiąc luty roku 1846. Miało ono wybuchnąć jednocześnie w obu zabo-
