tej bulli jest wprawdzie podejrzanym, ale stanowił już podstawę stosunków prawnych w wieku X. za arcyb. Adaldaga. Ansgar głównie zajął się missyami na północy, jednak działalność jego w pewnej mierze i do Słowian się odnosiła. Założył bowiem w Hamburgu klasztor, gdzie sprowadził mnichów ze Starej Korbei i urządził przy nim szkołę dla kupionych chłopców Duńczyków i Słowian. W tym to klasztorze, tudzież w poddanym Ansgarowi klasztorze Turholt we Flandryi kierowali się ci chłopcy na przyszłych missyonarzy w swojej ojczyznie. Nie długo to jednak trwało, gdyż wskutek zburzenia Hamburga założony klasztor upadł, a i klasztor Turholt został Ansgarowi zabrany[1]. Zdaje się więc, że działalność Ansgara w tym kierunku spodziewanego plonu nie wydała, a legacya kościoła hamburskiego, o ile dotyczyła Słowian, poszła na pewien czas w zapomnienie. Odtąd mało spotykamy śladów missyonarzy na ziemi słowiańskiej. Wedle Adama bremeńskiego miał w pierwszych dziesiątkach lat wieku Xgo opowiadać słowo Chrystusowe między Słowianami (prawdopodobnie Obotrytami) biskup werdeński Adalward zmarły w r. 933[2], a w drugiej połowie tegoż wieku wedle Thietmara[3] Bozo mnich z klasztoru św. Emmerama w Ratysbonie, późniejszy od r. 978 biskup mersekurski[4], (prawdopodobnie między Sorabami i Dalemińcami), a wreszcie nekrolog lüneburski podaje datę śmierci nieznanego bliżej biskupa Bernarda, który
- ↑ Dehio , Geschichte l. c. I. str. 69.
- ↑ Adami Gesta Hammab. eccl. pontif. II. c. 1. MG. SS. VI. str. 306. »Quem ferunt (Adalvardum ferdensem ep.) etiam doctrina et miraculis celebrem, Sclavorum populos eo tempore praedicasse quo noster Unni ad Scythas legatus extitit«.
- ↑ Ks. II. c. 23.
- ↑
Błąd w druku — winno być: merseburski.
