Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/107

— 103 —

 — Śpi jak nieżywy — odparł jeden z towarzyszy.
 — Zawiązali mu prawie całą głowę — ozwał się Szachin — może się udusił! Toby był głupi interes.
 Oddał lejce jednemu ze swych pachołków i rozkazując mu jechać powoli, wskoczył do środka bryki.
 Hajdamak nie dusił się, ale przeciwnie oddychał ciężko i zdawał się szamotać w jakimś śnie okropnym.
 Trzeba go zbudzić... — mruknął Szachin — aby wiedział, w czyich się rękach znajduje...
 I uderzając nielitościwie śpiącego biczem po twarzy, zawołał:
 — Dzień dobry, pane kampańczyk!
 Śpiący drgnął cały, zwinął się, wyprężył, i rzucił się siłą całego ciała do góry, jakby w największem wytężeniu...
 Szachin zaśmiał się znowu i drugi raz uderzył biczem po głowie skrępowanego....
 Uderzony po raz drugi zwinął się w kłębek, potem wyprężył silnie wszystkie muszkuły i nagle porwał się swobodnie ze słomy...