Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 01.djvu/35

—  33   —

szosę, usadowił się wygodniej i zdrzemnął się. Kobyła sama dobrze znała drogę.
 Obudził się, gdy już jasno było na niebie. Obejrzał się i przetarł oczy. Za nim na wozie przykryty derką leżał jakiś nieznajomy człowiek. Duża obrzękła twarz, czarne włosy, zlepione na ciemieniu zakrzepłą krwią. Bańkowski przysiągłby, że nigdy w życiu go nie widział. A już do Piotrowskiego z Byczyńca wcale nie był podobny. Wzrostem chyba i tuszą, bo też był kawał chłopa. Spod krótkiej dziurawej derki wyzierała cienka podarta koszula, umazane w błocie spodnie i miejskie trzewiki.
 — Ki diabeł! — zaklął i zamyślił się, co tu z tym zdarzeniem zrobić.
 Kalkulował, kalkulował, a wreszcie przechylił się w tył i potrząsnął pasażera za ramię:
 — Hej, panie, obudź się! Licho nadało! Obudź się! Człowiek sam na siebie przez niego biedy napyta... Obudź się!
 Pasażer zwolna otworzył oczy i podniósł się na łokciu.
 — Coś pan za jeden?... — gniewnie zapytał chłop.
 — Gdzie jestem, co to? — odpowiedział pytaniem pasażer.
 — A dyć na moim wozie. To nie widzisz?
 — Widzę — mruknął człowiek i z trudem usiadł, podciągając nogi.
 — No?
 — A skąd ja się tu wziąłem?
 Bańkowski odwrócił się i splunął przed siebie. Należało się namyśleć.
 — A ja wiem? — wzruszył wreszcie ramionami. — Ja spałem, a ty pewno na wóz wlazłeś. Z Warszawy, co?
 — Co takiego?
 — To i pytam, pan warszawski?... Bo jeżeli tak, to nie masz czego ze mną jechać do Wólki, ani do Byczyńca. Ja do domu jadę. A pan przecież nie do Wólki. O już mnie za tamtym wiatrakiem skręcać trzeba... Wysiądźcie, czy jak?... I tak do rogatki będzie stąd z dziesięć kilometrów...
 — Dokąd? — zapytał człowiek, a w jego oczach było zdumienie.
 — Dyć mówię, do warszawskiej rogatki. Wy z Warszawy?.
 Człowiek wytrzeszczył oczy, przetarł czoło i powiedział:
 — Nie wiem.
 Bańkowskiego aż poderwało. Teraz już poznał, że ma do czynienia z łobuzem. Pomacał się ostrożnie po piersiach, gdzie miał ukryty woreczek z pieniędzmi i rozejrzał się. W odległości może pół kilometra ciągnęły trzy furmanki.
 — Cóż to udajesz głupiego — warknął — nie wiesz skąd jesteś?
 — Nie wiem — powtórzył człowiek.