Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 01.djvu/19

—  17   —

 P. S. Pieniądze i całą biżuterię zostawiam w kasie, klucz od kasy włożyłam do skrytki w Twoim biurku. Zabieram z sobą tylko rzeczy naszej córki.

 Profesor Wilczur opuścił rękę z listem i przetarł oczy. Za chwilę, jakby niedowierzając sobie, zaczął czytać list od nowa.
 Cios spadł nań tak nieoczekiwanie, że wciąż wydawał mu się czymś nierzeczywistym, jakąś dopiero groźbą, czy ostrzeżeniem.
 Czytał:
 ...niestety, nie kochałam Cię nigdy...
 A dalej:
 ...męczył mnie i wielki świat i bogactwo i twoja sława...
 — Jakże to tak? — jęknął. — Dlaczego?... Dlaczego?...
 Na próżno usiłował zrozumieć wszystko. W jego świadomości było tylko to: odeszła, porzuciła go, zabrała dziecko, kocha innego. Żaden z motywów nie docierał do jego mózgu. Widział tylko nagi fakt, dziki, nieprawdopodobny, straszny.
 Na dworze zaczynał się wczesny jesienny zmierzch. Zbliżył się do okna i czytał list Beaty, już nie wiedział sam po raz który.
 Nagłe rozległo się pukanie do drzwi i Wilczur drgnął. Przez jedno mgnienie ogarnęła go nieprzytomna nadzieja:
 — To ona! Wróciła!...
 Lecz już w następnej chwili pojął, że to niepodobieństwo.
 — Proszę — odezwał się ochrypłym głosem.
 Do pokoju wszedł Zygmunt Wilczur, jego daleki krewny, prezes Sądu Apelacyjnego. Utrzymywali dość serdeczne stosunki i bywali u siebie dość często. Zjawienie się Zygmunta w tej chwili nie mogło jednak być przypadkowe i profesor od razu domyślił się, że musiała go zawiadomić telefonicznie gosposia Michałowa.
 — Jak się miewasz, Rafale? — odezwał się Zygmunt tonem energicznym i przyjacielskim.
 — Jak się masz — wyciągnął doń rękę profesor.
 — Cóż tak siedzisz po ciemku! Pozwolisz? — i nie czekając na odpowiedź, zapalił światło. — Zimno tu, pieska jesień. Co widzę! Drzewo na kominku! Nie ma to jak kominek. Niechże ten Bronisław zapali...
 Uchylił drzwi i zawołał:
 — Bronisławie! Proszę tu zapalić w kominku.
 Służący wchodząc zerknął z ukosa na swego pana, podniósł z podłogi porzucone futro, rozniecił ogień i wyszedł. Ogień szybko objął suche drwa. Profesor stał nieruchomo przy oknie.
 — Chodźże, siądziemy tu, pogawędzimy — pociągnął go Zygmunt na fotel przed kominkiem. — No, tak. Ciepło to cudowna rzecz. Ty, jako młody, nie umiesz jeszcze tego ocenić.