Przejdź do zawartości

Strona:Tłómaczenia t. III i IV (Odyniec).djvu/614

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została skorygowana.
(wskazując ręką ku Niebu).

Widzisz to słońce u kresów zachodu?
Jak to jest pewno, że znów jutro wejdzie,
I świecić będzie: tak wierz bez zawodu,
Że prędzéj późniéj, dzień Prawdy nadejdzie!

SCENA V.
CIŻ I KRÓLOWA IZABELLA Z ŻOŁNIERZAMI.
Izabella (za sceną).

Tędy na lewo! tu jest droga nasza.

Rajmund.

Przebóg! Anglicy!

(Żołnierze wchodzą, i postrzegając Joannę, zatrzymują się, i cofają się w nieładzie).
Izabella (do Żołnierzy).

Czegoście stanęli?

Żołnierze.

Boże zmiłuj się!

Izabella.

Cóż was tak przestrasza,
Jakbyście czarta samego ujrzeli?

(Przedziera się przez tłum żołnierzy i cofa się postrzegając Joannę).

Cóż to ja widzę? Ha! ona to, ona!