Strona:Stefan Grabiński - Wyspa Itongo.djvu/28

 — Spróbuję, chociaż wątpię, czy mi się uda zasnąć w tych warunkach.
 Złożyła w dwoje swą świtkę, umieściła na pęku chróstu niby poduszkę i położyła się na jego kurtce twarzą ku ogniowi.
 Proszę usiąść tu przy mnie — poprosiła. — Będę czuła się bezpieczniejsza i może prędzej zasnę.
 Spełnił życzenie i przytoczywszy pień do posłania, usiadł, ujmując jej rękę w swe dłonie.
 — Tak dobrze — powiedziała i przysłoniła oczy ociężałemi od senności powiekami. — Straszne ze mnie jeszcze dziecko i bojahuz, nieprawdaż?
 — Jest pani słodką, prześliczną kobietą — odpowiedział, pieszcząc bezwładną jej rękę.
 — Co? Komplementy? Proszę się nie zapominać — broniła się resztkami osłabionej przez zmęczenie i emocje woli. Cofnęła rękę i wsparłszy głowę na łokciu, spojrzała w stronę drzwi.
 — Chciałem tylko panią uspokoić — usprawiedliwiał się. — Czy wolno mi zapalić papierosa?
 — Ależ proszę bardzo.
 Gdy wyciągnął papierośnicę i pocierał za-