Wspólne przeżycie nocy sabatowej wpłynęło na stosunek mój do Kamy oziębiająco. Zamiast, jak zapewne przypuszczała, zbliżyć mnie, raczej oddaliło mnie od niej; zacząłem odwiedzać ją rzadziej. Za to częściej i dłużej przesiadywałem teraz u Grodzieńskich. Wrażliwa jak kwiat dusza Halszki wyczuła zaraz zaszłą we mnie zmianę; zniknął odcień melancholji w jej błękitnych oczach, powróciło dawne ożywienie i humor w rozmowach. Widziałem, że znów jest szczęśliwą.
Stosunki moje w tym czasie zaczęły układać się pomyślnie i pozwalały już myśleć w najbliższej przyszłości o poślubieniu ukochanej dziewczyny. To też całemi popołudniami snuliśmy daleko sięgające plany przyszłych podróży, dając się unosić swobodnie nurtom młodej wyobraźni. Czasami Halszka siadała do pianina i ukołysana czarem fantazji wygrywała kompozycje natchnione morzem i jego potęgą. Wgłębiony w kącie salonu w jakimś fotelu, wsłuchiwałem się godzinami w huk fal, w szum piany lub cichą melancholję wieczornych przypływów. Czasem przerwał melodję krzyk mewy morskiej, czasem śpiew stęsknionego majtka
Strona:Stefan Grabiński - Salamandra.djvu/82
Ta strona została uwierzytelniona.
Pod poziomem Druczy.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/ec/Stefan_Grabi%C5%84ski_-_Salamandra.djvu/page82-1024px-Stefan_Grabi%C5%84ski_-_Salamandra.djvu.jpg)