Strona:Stefan Żeromski - Uroda życia tom 1.djvu/255

245

chciałem korzystać z pogłosek. Teraz, skoro pani to potwierdza...
 Francuska przypatrzyła mu się bystro i po tej obserwacyi jeszcze bardziej sposępniała.
 Milczeli obydwoje, idąc w stronę ogrodu. Piotr zauważył z wewnętrznym, grubijańskim śmiechem, że towarzyszka Tatjany nie traci po kobiecemu sposobności wyprobowania na nim mocy swych wdzięków. Wiedział jednak, że nie to było jedynym powodem tego rendez-vous. Spytał:
 — Kiedyż można spodziewać się ślubu?
 — Czy ja wiem... Logicznie rzeczy biorąc, powinienby być wkrótce...
 — Ach, tak?
 — No, oczywiście...
 — Tak im pilno?
 — Pilno, gdyż...
 — Gdyż co?
 — Gdyż Tania jest...
 — Cóż takiego?
 — Tania jest, — domyśla się pan...
 — Nie domyślam się niczego...
 — Ach, Boże! Ona jest, — no...
 — Cóż?
 — Ona jest, — ach, jakiż z pana człowiek!...
 — Co takiego?
 — Ona jest, — no, — przecie, — w ciąży.
 Piotr uczuł w głowie huk, jak wówczas od cięcia w nią wielu szabel. Czarna chmura zasłoniła mu oczy.
 — „Córeczka, nasza córeczka“... — zabrzmiał