Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Kobieta, która niesie śmierć.djvu/205

 — Czyni pani — zawołał — jakieś aluzje do mego prywatnego życia...
 — Najmniejszych! — ironiczny uśmiech znów przemknął po jej twarzy.
 — Proszę nie udawać! Przede wszystkim, kim jest pani i skąd te informacje?
 — Kim jestem? Powtarzam, musi to pozostać ta jemnicą. A informacji mogłabym udzielić więcej...
 — Doprawdy?
 — Że nie warto przejmować się przykrościami, które w gruncie nimi nie są, a obracają się tylko na pańską korzyść.
 — Co?
 — I w żadnym wypadku nie warto robić tego, co pan zamierza uczynić...
 Aż zbladł.
 — Pani.
 — W dalszym ciągu pragnąłby pan uchylić rąbka mego incognito. Rozumiem! Niestety, nie uda się to panu, gdyż zaraz wsiadam w taksówkę. Niech się panu zdaje, że odwiedził pan wróżkę i że ta badała je go przeszłość i przyszłość. Czasem i ja bywam do brą wróżką, tylko należy me rady zrozumieć i zasto sować się do nich. A teraz, pa... — Do widzenia! Ga wędziliśmy za długo...
 Wymawiając te słowa, skinęła na przejeżdżający samochód i zanim Jerzy zdążył ją zatrzymać, jednym zgrabnym skokiem znalazła się w środku.
 — Ależ, proszę mnie tak nie zostawiać! — wy krzyknął, zrozpaczony.
 — Ha, — ha — ha... — rozległ się srebrzysty śmiech w odpowiedzi. — Mam nadzieję, spotkamy się jeszcze. Ale, nie tu. Świat jest taki mały. Jeśli nie tutaj, to na innej planecie...