Strona:Selma Lagerlöf - Maja Liza.djvu/227

gdzie drzemie. W niewielkiej odległości na drodze, wprost wielkiej löwdalskiej stodoły. Stawała tam zwrócona ku stodole i wołała:
 — Ty mi echo bądź prorokiem...
 — Bądź prorokiem! — odpowiadało echo.
 — Czy ślub wezmę z nowym rokiem...
 — Z nowym rokiem!
 — Czy mój luby chłopczyk gładki...
 — Chłopczyk gładki!
 — I czy wielkie ma dostatki...
 — Ma dostatki!
 — Ty mi echo prawdę rzecz...
 — Prawdę rzecz!
 — Jeśli skłamiesz pójdę precz!
 — Pójdę precz!
 Pastorówna wyuczyła sama Norę tych rymów przed kilku miesiącami, ale sprawy stały wówczas zgoła inaczej. Dziś brakło jej sił na igraszki z echem.
 Nora trzymała się jej boku, dopóki nie dotarły do kamieniołomu, leżącego po lewej stronie drogi, pod stromem zboczem wzgórza. Tutaj opuszczała ją zawsze, schodziła w głąb jamy i szukała gorliwie pośród kamieni połyskujących jak srebro i złoto kawałków miki. Dopiero gdy ją straciła z oczu na zakręcie drogi, wyskakiwała na wierzch i pędziła jak szalona.
 Potem szły nad potok. Norze wydawało się zawsze niepojętą rzeczą, że Maja Liza może