Strona:Rudyard Kipling - Stalky i Sp.djvu/296

w szkółce gminnej, gdzie grano w bile. Prócz tego (podaję tu tylko garść określeń z całego mnóstwa) jest płaskim błaznem o miękkim pysku, „wstrętnym śmierdzielem“, chorążym z brzuchem z galarety (to już był pomysł Stalky’ego) i jeszcze wielu innemi rzeczami, których przytaczać nie wypada.
 Ochotnicy korpusu kadeckiego zebrali się w poniedziałek, przygnębieni i zawstydzeni. Jednakże nawet wówczas dzięki rozumnemu milczeniu można było uniknąć ostateczności.
 Ale Foxy nie wytrzymał i palnął:
 — Po tej pięknej mowie, jakąście panowie przedwczoraj słyszeli, powinniście zabrać się do ćwiczeń ze zdwojoną pilnością. Teraz już koniecznie trzeba będzie wyjść z sali na otwarte pole.
 — Nie może się bez tego obejść, Foxy?
 Pieszczotliwa, jedwabista intonacja głosu Stalky’ego powinna go była ostrzec.  — Nie, zwłaszcza kiedy nam tak wspaniałomyślnie darował tę flagę. Wyjeżdżając rano, powiedział mi, że nie ma nic przeciw temu, żeby jej korpus używał, jak swojej. Piękna flaga.
 Stalky w martwem milczeniu postawił karabin na swojem miejscu w stojakach i wystąpił z szeregu. Hogan i Ansell poszli za jego przykładem.
 Perowne wahał się.
 — Słuchaj, możebyśmy… — zaczął.