Sikhi zamieszkujący głównie Pendżab czyli północno-zachodnią część Indyj, z 2.500.000 mieszkańcami, kroczą za nauczaniem Nanaki, żyjącego w XVI stuleciu przed N. Chr. Sikhi uważają Nanaka za małe wcielenie bóstwa i wysoko cenią jego pisma i nauczania. W swojem odrzucaniu obrazów i symboli mocno przypominają purytan i są przeciwieństwem większości innych hinduskich sekt i kultów, dla których obrazy i symbole są bardzo drogie. Sikhi jednakże skłonni są widzieć coś świętego w świętych pismach Nanaki, uchodzących dla nich za objawienia. Sikhi uważają je za „Słowo Boże“, kładą je na ołtarze i oddają im świętą cześć. W naukach ich jest widoczny wpływ, jak Wedanty, tak i mahometaństwa. Trzymają się wiary w jedyny Wyższy Byt czyli Bóstwo, które uważają za pozbawione formy i które w wielu wypadkach zdradza pokrewieństwo z Allahem mahometan. Pisma ich mają chararkter religijnego i moralnego nauczania wysokiego rzędu, głoszą szeroką tolerancję i dobroć, a także wysoki ideał czystości i uczciwości. Wyznawcy tej religji cieszą się wysokim szacunkiem u hindusów wyższych sekt i u wyższych sfer społecznych muzułmaństwa.
W lndjach istnieje także około 1,500,000 wyznawców religji dżainów. Zamieszkują oni przeważnie Marwar, okrąg Bombaju i Mizori, zdobywając swoich członków w średnich klasach mieszkańców i drobnem kupiectwie. Chociaż należy ona do religij drugorzędnych, ale posiada dobrą opinję w oczach wyznawców wschodnich religij. Literatura dżainów jest bardzo wzniosła, zwolennicy tej religij są zwykle ludźmi porządnymi, stosującymi moralne zasady i wyróżniającymi się pochlebnie od innych sekt i kultów. Nauczanie dżainów jest podobne do nauki Buddy, ale ortodoksalni Hindusi uważają ich raczej za agnostyków, aniżeli ateistów. Nauka dżainów jest dualistyczna; opiera się na wierze w duszę z jednej strony i na nie — duszę, czyli materję, z drugiej. Wyobrażenie ich o Bóstwie sprowadza się do tego, że jest Ono trochę wyższe od całokształtu kosmicznej energji. Wielką czcią otaczają proroków czyli nauczycieli, nazwanych Tirthankara. Ostatni osiągnęli wyższe sfery. Prorokom i Mahawirze, założycielowi kultu, składają cześć z wielką skruchą i szacunkiem, jako świętym. Dżaini uwaażją życie jeszcze bardziej świętem, niż buddyści i dochodzą do absurdu, chcąc uniknąć zniszczenia życia nawet w nasionach. Pomimo to z radością i rozkoszą oczekują śmierci, jako oswobodzenie. Nie mało fanatyków wśród nich zabijało się głodem z religijnych pobudek, ale w dzisiejszych czasach ten obyczaj prawie zaginął.
