narazie na słońcu; gdy przewiędną, dosuszać w cieniu, układając je już grubszą warstwą. Gdy zupełnie suche, trzymać w blaszankach, lub szczelnie zakorkowanych butelkach, o szerokich szyjkach, a to w tym celu, aby nie utraciły aromatu. Są nieocenione do zup i sosów. Wymoczone przez 24 godziny w mleku, lub nawet w wodzie, mogą być smażone, lub duszone, jak świeże, nic im w smaku nie ustępując.
PROSZEK PIECZARKOWY. Przy robieniu konserw, lub marynat z pieczarek, wszystkie korzonki, skórki, starsze sztuki — pokrajać cienko i ususzyć naprzód na słońcu, potem w cieniu, nakoniec dosuszyć w letnim piecu, aby się dały łatwo kruszyć. Utłuc jaknajdrobniej[1], przesiać przez sito, wsypać do butelek i trzymać mocno zakorkowane. Wyborny dodatek do sosów.
PIECZARKI W KONSERWIE. Na konserwy w puszkach, czy słojach, używa się tylko najmłodszych pieczarek, z zupełnie okrągłemi, zakrytemi skórką od dołu czapeczkami. Należy dobierać pieczarki możliwie równej wielkości. Blanżeruje się je najwyżej trzy minuty w wodzie, zaprawionej na każdy litr 1 gramem kwasku i 3 gramami potaszu[1]. Odcedzić natychmiast i studzić, przelewając je zimną wodą. Szczelnie pakowane w komportjery, lub puszki, zalewa się wodą przegotowaną z 2 gramami kwasku i 10 gramami soli na litr wody; płyn ten musi być zupełnie wystudzony. Po hermetycznem zamknięciu, gotuje się pieczarki: kilowe puszki — całą godzinę, pół kilowe — 50 minut, ćwierć kilowe — 45 minut, przy temperaturze 110° C. Pieczarki najlepiej robić w niedużych słoikach, gdyż powinny być, — jak zresztą większa ilość konserw jarzynowych i grzybowych, — użyte odrazu wszystkie po otwarciu naczynia.
Pieczarka
