Strona:Poezye Ludwika Kondratowicza tom I-II.djvu/027

POCZTYLION.

GAWĘDA GMINNA.

---

Tu piją i gwarzą, ty jeden w tej wrzawie
 Wyglądasz jak jeniec w niewoli; —
Weź czarkę, weź lulkę, siądź tutaj na ławie,
 I powiedz, co ciebie tak boli?

Ni dzwonek, ni trąbka, ni krasne dziewczęta
 Nie mogą rozerwać twej nudy;
Dwa lata tu żyjesz, a nikt nie pamięta,
 Ażebyś był wesół jak wprzódy.

— O! bo też mi gorzko, bo smutno mi wszędzie,
 Niemiło na świecie, niemiło!
Daj czarkę! przy czarce odważniej mi będzie, —
 Posłuchaj, co mi się zdarzyło:

Gdym przystał na pocztę, zbyt jeszczem był młody,
 Lecz dusza dość miała swej mocy;
Nie znało się wprawdzie wygody, swobody,
 Nie było ni święta, ni nocy.

Od ranka do zmroku, od zmroku do ranka
 Woziłem pakiety i pany; —
Dostałem złotówkę, — o! wtedy hulanka,
 Wesoły, i syt, i pijany!

Zwodziłem dziewczęta, skarbiłem przyjaciół,
 Z pisarzem jak z równym i kwita;
I konie mię znały — jak gwizdnął, jak zaciął,
 Rwą moje siwaki z kopyta.

Wesoło wieźć pocztę! zatrąbię na moście:
 Tu kogoś się spędzi, tam spotka,
Tu wiozę panicza, tu młode jejmoście,
 O! wtedy pewniutka dwuzłotka!