Strona:Piosnki i satyry (Bartels).djvu/058

 Żem szlachcianka dawnej daty,
 Księżnom i grafiankom równą,
 Że król Popiel był żonaty
 Z jakąś Dziurdziulewiczówną!
Miałam lokajczuka Jana,
Wziętego prosto od sochy,
I panneczkę, co mi zrana
Kładła na nogi pończochy.
 A i guwernantkę miałam
 Razem z panną marszałkówną,
 Ale uczyć się nie chciałam,
 Będąc Dziurdziulewiczówną!
Umiem jednak, proszę spytać,
Rzeczy nie trudne pojęciu,
Wcale nie źle pisać, czytać,
I rachować do dziesięciu,
 Nie wiele mi w głowę wpadło,
 Ale mi to wszystko równo,
 Mogę być głupią jak sadło,
 Będąc Dziurdziulewiczówną!
Po francuzku sobie mówię
Tak jak i największe panie,
I choć z kim, to się rozmówię
I zagram na fortepianie.
 Byłam panną niemilczącą,
 Jestem mężatką wymowną,
 A zawsze swój takt mającą,
 Słowem: Dziurdziulewiczowną!
Co roku na imieniny
Albo jakie wielkie święto
Bal u ciocieczki Balbiny
Albo wuja prezydenta, —
 To bywało na nich żadna
 W tańcu mnie już nie wyrówna,
 Tylko słychać: jakaż ładna
 Dzisiaj Dziurdziulewiczówna!
Taka piękna parantela,
Wszystko gdyby szczury w mące,
I posag nie bagatela,
Bo blisko cztery tysiące;