Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/629

 Pani Urszula oparta o nie przechyliła się, a ciężar głowy i ramion pociągnął za sobą resztę ciała.
 Nieszczęśliwa kobieta zaczepiwszy się na chwilę o stopień, potoczyła się po drodze.
 Pociąg nieprzestawał gwizdać.
 Blady i drżący nieznajomy zamknął drzwiczki, założył zakładkę na swoje miejsce, podniósł szybę i położył poduszki na swojem miejscu.
 Potem upadł na jedną z nich, silnie oddychając i obcierając chustką spocone czoło.
 — Koniec... — szepnął głychym głosem — oto mi śliczna robota... Koledze nie musi być ciepło, ale będzie zadowolony.
 Przyjechano do Nagent-sur-Marne.
 Podróżny otworzył drzwiczki i wyszedłszy na peron, zamknął je starannie.
 Na poły zmarzłym, z oczyma zasłoniętemi kapturami spuszczonymi na oczy, urzędnikom kolejowym pilno było odjechać.
 Wychodząc, podróżny oddał bilet odbierającemu, który drżąc z zimna nie spojrzał na niego.
 — Teraz na dworzec Joinville! — rzekł podróżny wybiegając spiesznie i biegnąc ku ulicy stanowiącej w Nogent-sur-Marne główną arteryę.
 Poczem znikł w tumanach śniegu.
 Urszula upadła na stopień, jakeśmy to wspomnieli, i zaczepiwszy się na ćwierć sekundy, odbiła ię o plant drogi nie wydawszy ani krzyku.
 Szybkość pociągu, przenikliwe zimno, osłupienie będące skutkiem tak straszliwego przebudzenia zupełnie ją sparaliżowały.