Strona:PL X de Montépin Zemsta za zemstę.djvu/1218

 I zapuścili się w ulicę Van Wesembeke, zaledwie wytkniętą, i prawie przez całą długość składającą się z pustych placów.
 Od trzeciej części ulicy ani jednego domu, ani jednego płomienia gazowego...
 W chwili, w której wprowadzamy na nią czytelnika, niebo czarne, brzemienne śniegiem, czyniło ciemność jeszcze głębszą.
 Lodowaty wiatr wiał z nadzwyczajną gwałtownością, kręcił chorągiewkami i wstrząsał źle umocowanemi okiennicami.
 Przebywszy drugą trzecią część ulicy, nocni wędrowcy stanęli.
 Jeden z nich zataczał się idąc.
 Zaczerwieniona twarz jego pociła się alkoholem. Wzrok miał błędny.
 W ręku trzymał kij sękaty, tak samo jak jego towarzysz.
 — Tędy będzie przechodził — rzekł.
 — Dobrze — odpowiedział drugi, którego dalszą część twarzy kryła się w grubym szalu... Ja stanę z tamtej strony w śniegu, na pochyłości. Zrób to samo po drugiej, stronie...
 — A układ nasz trwa ciągle?
 — Tak jest! do kroćset! Jak tylko minie na dwa kroki miejsce, gdzie przykucniesz, podniesiesz się i ogłuszysz go tęgim razem kija w głowę... Resztę ja biorę na siebie... Ale czyś pewny, że woreczek będzie miał z sobą?