Strona:PL X de Montépin Tragedje Paryża tom 3.djvu/13

rozkoszy życia. Butelka szampana, wiesz dobrze, warta więcej po nad parę kropel krwi. Ułóżmy się zatem. Otrzymałeś dziesięć luidorów, gotów ci jestem drugie tyle dopłacić, przyjmujesz więc?
 — Nie!
 — Cóż chcesz więc?
 — Powiedziałem już. Chcę przedziurawić skórę tego markiza. Jest to moją stałą ideą.
 — Dam ci piętnaście luidorów.
 — Nie przystaję!
 — Dwadzieścia.
 — Idź do czarta!
 — Dwadzieścia pięć nareszcie, a uprzedzam, iż jeśli trwać będziesz w swoim uporze, pojedynek nie nastąpi wcale.
 — Doprawdy, zawołał szyderczo Grisolles. Ciekawym, w jaki sposób mógłbyś temu przeszkodzić?
 — W sposób nader prosty. Powiadomię policję, i na placu spotkania znajdzisz kilku żandarmów. No! jakże ci się to podoba?
 Wyraz „policja“ i „żandarmi“ wywarły magiczny wpływ na mniemanego eks-kapitana. Opuścił głowę i przez parę sekund stał pogrążony w dumaniu.
 — Daj do djabła banknot na tę sumę, rzekł i nie kłopocz żandarmów.
 Sprawa została załatwioną. Croix-Dieu otworzył pugilares, a po wypłaceniu, wyszedł z „sali fechtunku,“ gdy jednocześnie Leokadja, bufetowa panna z kawiarni „Borgiów,“ biegła do swego przyjaciela.
 — Dobrze zrobiłem, żem przyszedł, myślał baron,