kiem jego tryumfów salonowych. Wypiękniał nadzwyczajnie i jak mówiły kobiety, miał w sobie coś z anioła i coś z szatana. Dziwny czar, jaki wywoływał na płeć piękną, sprawił, że tłumem go otoczyły ze wszech stron kobiety; wpadł więc w wir rozkoszy i romansów, którym ulegał bez trudu i które później stanowiły dla niego źródło nowych rozczarowań i nowych goryczy. Pomimo, iż w przedmowie do Harolda zapewnia, że to postać zmyślona, to jednak większość kobiet wierzyła, że Harold to sam Byron. Najbardziej tajemnicze historye szeptano sobie o nim — i na skrzydłach plotki rosła wieść o jego demoniczności.
Bale i miłostki, noce nieprzespane, odgłosy chwały i plotek — takie było życie ówczesne Byrona. Bywał też w parlamencie i kilka razy przemawiał, zawsze w obronie uciśnionych, zawsze w imieniu opozycyi.
Choć blizki dworu i arystokracyi — wygłaszał zawsze wolność demokratyczną i emancypacyę jednostki. Tak kilka-
Strona:PL Wrzesień - Lord Byron.djvu/32
Ta strona została przepisana.
