wet ten zwyczaj tworzenia swych poezyj w łodzi na morzu, w strugach słońca, ma w sobie coś z czasów pierwotnych, kiedy ludzie żyli więcej wśród natury. To też kiedy Byron spalił jego zwłoki na stosie, nad brzegiem szafirowego morza, to wyprawiając mu ten pogański pogrzeb, wynalazł formę obrzędową najbardziej odpowiadającą życiu i wewnętrznej istocie młodo zmarłego poety.
Ta greckość natury Shelleya wybiła piętno i na jego utworach. „Prometeusz rozpętany“ powstał pod wpływem Aischylosa. Utwór „Hellada“ pisany był według słów samego poety na wzór Aischylowych „Persów“[1]. „Epipsychidion“ nosi wyraźne ślady lektury Platońskiego Symposion[2]. „Alastor“, „Adonais“ i mnóstwo drobniejszych wierszy mają treść lub przynajmniej nazwiska osób greckie. Komedya polityczna Shelleya przypomina swoją chłoszczącą satyrą i lirycznym polotem chórów komedya Arystofanesa[3]. Utwory liryczne Shelleya są nieraz. jakby reminiscencyą hymnów homerowych.
Zamiłowanie Sh. w literaturze greckiej widoczne jest także w licznych tłómaczeniach z tego języka, przez niego dokonanych. Tłómaczył hymny homerowe, Eurypidesowego Cyklopa, Platońskie Symposion, sielanki Biona i Moschosa a nawet próbował pisać rozprawę o zwyczajach starożytnych odnoszących się do miłości, rodzaj komentarza do Symposion[4].
Ale przejdźmy do „Rodziny Cencich“, utworu, który Byron nazwał najlepsza tragedya angielską od czasów Szekspira a w którym Shelley, w innych utworach powiewny, niepochwytny, jakby z mgły utkany, mieniący się, staje się, jakby pod wpływem greckim, objektywnym, tworzy postaci plastyczne i indywidualne.
