Strona:PL Wilk, psy i ludzie. W puszczy (Dygasiński).djvu/114

to. Ale Maciek w mgnieniu oka pochwycił go za czuprynę i powalił na ziemię, wołając:
 — Będziesz ty pustował, sobacza? Krzywa ci co ta biedna kobiecina?... Hę?...
 Porwał się z ziemi Kuba, uchwycił w pas Maćka i poczęli się gwałtownie szamotać z sobą; atoli jeden drugiego nie zdołał przemódz; zgrzali się ogromnie, zasapali w złości, wreszcie puścili się pędem ku wsi, robiąc nogami umyślnie dużo kurzawy po drodze.
 — Bez co ty, Maciek, broniłeś tej czarownicy? — zapytał Kuba.
 — Czy ja wiem, bez co? Tak mi jej czegosik markotno; nie chcę, żebyśta ją bili!
 — No, no, dziękuj Panu Jezusowi, com dzisiak nie przy sile, bobym cię dopiero zeprał i nabiłbym to babsko! — zawołał Kuba.
 — Pleć baja, kiej ci widno! Myślisz, że jabym się bał takiego, jak ty, pępa?... Widzisz, Kuba, Marcycha mówiła gadkę o wojakach i bez tom jej bronił... Bawmy się w wojaczkę! Siadać na konie i jazda!...
 Teraz wszyscy trzej chłopcy siedli na drewniane kije i poczęli defilować; na przędzie jechał Maciek, głośno przytupując bosemi nogami i udając, że drewniany koń jego wierzga.
 A Marcycha rozmawiała na grobli sama z sobą, to się uśmiechała, to płakała znów:
 — Jezus Marya!... Jaka tu była straszna wojna. Strzelali, bili się, świeciły szabelki, skakały koniki... Poszli w Trytwę!...
 Usiadła na grobli i wołała tęsknym głosem:
 — Stasiu!... Stasiu!...
 Potem zerwała się i biegła ku pustej karczmie; po drodze spotkała pannę Leontynę i strzelca; wpatrzyła się w nich wzrokiem osłupiałym, pytając:
 — Czy tu była wojna? Strzelali?...
 A kiedy nie otrzymała odpowiedzi, szła dalej;