Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/038

głowę niżej nad płótnem, aby ukryć pomieszanie i rumieniec.
 — Odjeżdżamy jutro — powiedziała cicho.
 — Nie chcę i nie potrafię w to uwierzyć!
 — Mama dostała ważne listy i musimy.
 — W połowie sezonu, w największe upały!
 — Cóż robić, co? — dodała ciszej, wspierając czoło o sztalugę.
 — Do Paryża?
 — Aż pod Marsylję, na wieś…
 — Więc to już nieodwołalne?
 — Nieodwołalne. Pożegnamy się dzisiaj, bo jutro bardzo rano jedziemy.
 — A wszystko pozostanie!
 — Tak, morze i wszystko!
 — I wspomnienia?
 — Tak, i wspomnienia.
 — I dręczące tęsknoty!
 — Pojadą ze mną, pojadą! — mówiła cicho i łzawo.
 — A pamięć tych dni czarownych, tych jedynych, tych świętych dni!
 — Powinna umrzeć, aby mógł trwać dzień dzisiejszy, ciężki i smutny dzień — szeptała z naciskiem.
 — Ale nie umrze, będzie jeszcze wzrastała.
 — Tem gorzej dla… pamiętających.
 — A jednak smutek zadźwięczał w głosie pani!