Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/022

wali grozę wojen domowych, a ubóstwiali Nerona i Domicyana. Obywatele rzymscy...
 Na ustach Publiusza Kwintyliusza rozlał się gorzki uśmiech, a blask jego bystrych oczu zgasł pod cieniami smutku. Głęboka boleść starła w tej chwili z jego twarzy wyraz dumy.
 — Obywatele rzymscy! — powtórzył zcicha. — Znam ja ich dobrze, tych panów świata. Mieczem i krzyżem trzeba im w obozie przypominać obowiązki legionisty.
 Na progu ukazał się stary niewolnik germański.
 — Ty rozkazałeś, panie — odezwał się, przykładając rękę do piersi.
 Wzrok Publiusza Kwintyliusza spoczął z przyjaźnią na wysokiej, atletycznie zbudowanej postaci barbarzyńcy, który trzymał się prosto, mimo lat siedemdziesięciu kilku.
 — Niewola nie stała u kołyski twojej, Zygfrydzie? — zapytał patrycyusz.
 — Ty wiesz, panie. Prowadziłem hufce wolnych braci przeciw potężnej Romie. Na polu bitwy okuli mnie zwycięzcy rannego, bezbronnego w żelaza hańby...
 W niebieskich, przygasłych oczach Germanina zapaliły się błyski ponure.
 — Jak widzę, nie zatarła w tobie dwudziestoletnia niewola pamięci lasów ojczystych — mówił Publiusz Kwintyliusz.
 Niewolnik milczał.
 — Nie przebaczyłeś nigdy zwycięzcom?...
 — Nie zdradziłem ojca twojego i ciebie, panie;