Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/482

 — Gzie spać będziesz dzisiaj?
 — Nie wiem...
 — Albo później?
 — Nie wiem.
 — Zmarzniesz w tym lesie, albo cię wilcy zjedzą.
 Zacząłem gorzko płakać.
 — No, no, nie płacz... wszak nazywasz się Marcin?
 — Tak, panie.
 — No! mój Marcinku, ja cię dziś przenocuję... potém obaczymy... teraz wsiądziesz na mojego osła...
 Mimo rozpaczliwe moje położenie, daleki od przyjęcia gościnnéj propozycyi pana la Levrasse, owszem krzyknąłem przerażony i nagle porwawszy się uciekać zacząłem, ale handlarz w dwóch dziwnie zręcznych poskokach dopędził mię, schwytał i zawołał:
 — Ah!.. ty się mnie boisz...
 — Tak jest...
 — Odmawiasz mi?...
 — Wolę raczej umrzeć w tym lesie, wolę niech mię wilcy pożrą, ale z panem nie pójdę! — załamując ręce i padając na kolana zawołałem.
 — I dla czegóż to ja cię tak przestraszam? mój Marcinku, — rzekł mi la Lavrasse słodziutkim tonem, który zamiast zmniejszyć mój przestrach, powiększał go owszem, — nie bój się... ja będę twoim opiekunem...